Rozwój repozytoriów może być wspierany na poziomie narodowym poprzez zapewnienie skoordynowanego wsparcia. Może ono być dwojakiego rodzaju: wsparcie dla procesu ustanawiania i rozwoju repozytoriów lub wsparcie dla użytkowników repozytoriów. Pierwszy typ pomocy ma charakter rozwojowy i polega na tworzeniu struktur wsparcia dla krajowej sieci repozytoriów. Drugi typ opiera się na usługach i polega na zapewnieniu wsparcia dla naukowców korzystających z repozytoriów, jak i administratorów zarządzających repozytoriami. Druga forma wsparcia może się okazać niezbędna w perspektywie długoterminowej.

Sieci repozytoriów

Rozwój narodowych struktur wsparcia może przebiegać według czterech podstawowych modelów.

1. Współpraca partnerska

Model ten zakłada stworzenie partnerstwa instytucji pracujących razem w celu udzielenia sobie wzajemnego wsparcia. Partnerzy korzystają ze wsparcia innych, jak również z możliwości identyfikacji i wymiany dobrych praktyk. Dzielenie zasobów technicznych oraz wspólne zarządzanie projektami pozwalają na pewne oszczędności. W niektórych wypadkach wskazane jest dzielenie się repozytorium przynajmniej we wczesnych fazach.

Przykładem takiego podejścia jest brytyjski projekt SHERPA.

2. Narodowe programy wsparcia

W przypadku istnienia narodowego ciała koordynującego, które może funkcjonować na styku różnych instytucji, istnieje możliwość sfinansowania narodowego programu rozwojowego, w ramach którego instytucje otrzymają wsparcie i informacje z pojedynczego, scentralizowanego punktu. Dzięki temu każda instytucja może rozwijać się we własnym tempie, przy jednoczesnym zapewnieniu scentralizowanego wsparcia w skali wystarczającej do tego, by zapewnić promocję standardów i wymianę dobrych praktyk. Wymaga to jednak woli politycznej i zaangażowania centralnych instytucji, gotowych zapewnić znaczące środki finansowe.

W Wielkiej Brytanii przykładem takiego podejścia może być Repositories Duromine weight loss Project RSP.

3. Całościowe partnerstwa narodowe

Stworzenie całościowego partnerstwa oferującego wsparcie wszystkim instytucjom jest dobrym rozwiązaniem w przypadku mniejszych państw, z niewielką liczbą instytucji. To podejście gwarantuje koordynację działań w skali narodowej, a poprzez to możliwość wspólnego ustalania standardów i praktycznych rozwiązań. Poprzez funkcjonowanie w jednolitym środowisku prawnym i administracyjnym, łatwiejsza staje się administracja oraz rozwój strategii. W grę wchodzą również ekonomie skali, mające wpływ na zapewnienie wsparcia technicznego i administracyjnego. Jednak wraz z zaangażowaniem dużej liczby instytucji, złożoność relacji pomiędzy nimi może czynić ten model niepraktycznym.

Przykładem tego modelu jest holenderski projekt DAREnet.

4. Scentralizowane serwisy repozytoryjne

Badania wykazały, że repozytoria instytucjonalne oferują trwały i stabilny dostęp do treści, zapewniają też liczne pożytki samym instytucjom. Jednak w pewnych okolicznościach scentralizowane serwisy repozytoryjne mogą również okazać się korzystnym rozwiązaniem. Posiadanie pojedynczego źródła wsparcia technicznego i rozwojowego, łatwość wprowadzania nowych standardów i ułatwienie zmian strategicznych to niektóre zalety tego modelu. Istotną wadą jest jednak możliwa depersonalizacja serwisu, oddalonego od lokalnego zarządzania i kontaktów akademickich.